Groen rond provinciehuis domein van 250 schapen
‘Mensen zijn net schapen’
Schaapsherder Caroline Visser is voor het tweede jaar op rij aanwezig met haar kudde schapen rondom het provinciehuis in Assen. Taak: ervoor zorgen dat het land wordt begraasd, ofwel kaal gegeten. Voor Visser een serieuze aangelegenheid, maar voor veel ambtenaren, inwoners van Assen en toeristen juist een leuk gezicht. “Mensen kijken echt uit naar deze periode.”
Rond een uur of half tien arriveert Visser met haar border collies. Ze heeft er drie bij zich. De honden wisselen elkaar af. Vanochtend is Ruby aan de beurt. De schapen hebben al snel in de gaten wat er gaat gebeuren. Als Visser richting het veld loopt, stijgt er een enthousiast geblèr op. De beesten hebben honger en verzamelen zich voor het nog gesloten hek. Nadat de stroom eraf is gehaald, opent Visser het hek. Een enkel schaap poogt te ontsnappen. Visser spoort Ruby aan het schaap terug te halen, want – zoals het spreekwoord luidt – als er één schaap over de dam is, volgen er meer.
Dat is even later dan ook zo. Het is opletten geblazen om niet onder de voet te worden gelopen door de kudde. Direct gaan de koppen naar beneden om het lekkerste plekje uit te zoeken. Voor Visser begint nu het echte werk. De schapen grazen op een open stuk land, met een drukke weg ernaast. “Het is niet de bedoeling dat de schapen de weg op gaan, want dan ontstaan er ongelukken,” vertelt Visser. Ondertussen speurt ze het land af. Nadert een schaap de weg, dan fluit ze op haar fluitje. Elk fluitsignaal heeft een andere betekenis. Kort-kort-lang, lang-kort-lang… Ruby weet wat zijn taak is en vliegensvlug haalt hij het schaap terug.
Sociaal aspect
‘’’s Avonds ben ik moe van het opletten,” zegt Visser die benadrukt dat ze vooral de interactie met voorbijgangers erg leuk vindt. “Mensen komen naar mij toe om een praatje te maken. Ze zijn heel enthousiast als ze zien dat de schapen er weer zijn. Natuurlijk, mensen zien vaker schapen. Maar dat is meestal in een weiland naast de snelweg. Nu is het midden in de stad en sta ik erbij met de honden. Dat maakt het leuk voor anderen. Mensen zijn nieuwsgierig en stellen vragen.” Soms zijn die gesprekken ook heel persoonlijk. Dat vindt Visser fijn. “Ik ben een soort centraal punt,” lacht ze. “Dat overstijgt mijn eigenlijke taak, maar dat maakt het ook zo leuk.” Mensen stappen overigens sneller op haar af als ze alleen zijn, zo blijkt. “De medewerkers van het provinciehuis lopen hier vaak in groepjes. Zij kijken dan vanuit hun ooghoeken naar de schapen, eten hun broodje op en gaan weer naar binnen,” licht Visser toe.
De schaapsherder, die opgeleid is als maatschappelijk werkster en werkzaam was als manager in de thuiszorg, is van huis uit gek op honden en doet met haar honden mee aan wedstrijdsport. Op die manier heeft ze ook haar man leren kennen. Zowel Visser als haar man werden verschillende malen Nederlands Kampioen schapendrijven, haar man zelfs Europees Kampioen. “Het is onze grote hobby en zo kwam het ook dat we ineens tien honden in huis hadden,” glimlacht Visser. Nu, 30 jaar later, is Visser ook op zakelijk vlak bezig met schapen. Samen met haar man richtte ze het bedrijf ‘Landschapsbeheer het Witterveld’ op, dat de stadsbegrazing van de gemeente Assen verzorgtDaarnaast geven ze ook workshops en clinics. Teams kunnen er terecht voor teambuilding. Mét schapen. “Vaardigheden als samenwerken en leidinggeven komen dan aan bod, samen met je collega’s zorg je ervoor dat de kudde bij elkaar blijft.”
Band
Op de vraag of schapen menselijke trekjes hebben, moet Visser lachen. “Je kunt het beter omdraaien: mensen hebben trekjes van schapen. Wij zijn even volgzaam als hen!” Ondanks de overeenkomst tussen schapen en mensen heeft Visser geen speciale band met de grazers waarvan er zo’n 2.000 stuks op haar boerderij rondlopen. “Er is één uitzondering en dat is het knuffelschaap. Die is gevoed met de fles en maakte zich ineens los van de kudde, op zoek naar mensen.”
Na een paar uur hebben de schapen genoeg gegeten. “Dan worden ze rustiger en gaan liggen in het gras. Dat is het moment waarop ze met herkauwen beginnen, daar heb je natuurlijk niets aan voor de begrazing,” vertelt Visser. Voor haar een moment om de kudde bijeen te drijven en weer veilig achter het hek te zetten. Na het nuttigen van de lunch begint het proces opnieuw, ditmaal op een ander stukje land met vers gras voor de schapen.
Meer informatie over het bedrijf van Caroline Visser kun je vinden op de website: www.bordercolliepagina.nl.
Interview: Jessyca de Wit.